วันพฤหัสบดีที่ 20 กรกฎาคม 

 

​　　　พวกเราเดินเลียบริมน้ำหมันคุยกับดอยไปเรื่อยๆ ดอยชอบมาเล่นน้ำในลุ่มน้ำหมันสมัยอยู่ชั้นประถม กระโดดจากสะพานรักษ์ด่านซ้าย 2 ลงน้ำบ้าง จับปูหรือตกปลาบริเวณน้ำตื้นบ้าง แม้คุณย่าจะเตือนว่า “เล่นตามแม่น้ำมันอันตราย ห้ามไปนะ” แต่ดอยก็ยังชอบไปเล่นน้ำ แล้วก็โดนย่าจับได้ทุกครั้งเมื่อเสื้อยืดเปื้อนสีโคลนของแม่น้ำหมัน

　　　พวกเราลองเดินลงจากสะพานรักษ์ด่านซ้าย 2 ไปริมตลิ่ง มองเห็นผีเสื้อในท้องไร่ห่างออกไปจากริมฝั่ง แต่กลับไม่เจอผีเสื้อรอบตัว อาจเป็นเพราะตรงนี้ไม่มีดอกไม้ที่ผีเสื้อโปรดปราน ภาพลำน้ำหมันเมื่อมองจากสะพานรักษ์ด่านซ้าย 2 คล้ายสะท้อนอนาคตและอดีตร่วมกัน ฝั่งหนึ่งกำลังก่อสร้างแนวป้องกันชายฝั่ง อีกฝั่งหนึ่งยังคงเหมือนในอดีตไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าการก่อสร้างจบลง ทัศนียภาพตรงนี้ก็คงเปลี่ยนไป

　　　ริวเล่าเรื่องแม่น้ำคิเสะในเมืองโกเทมบะ รุ่นพ่อของริวจับปลาไหลได้ในแม่น้ำ แต่เมื่อการก่อสร้างแนวป้องกันจากคอนกรีตสิ้นสุดลง ก็ไม่มีปลาไหลอยู่อีกแล้ว พอได้ฟังแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนมองทะลุอนาคตลำน้ำหมันอย่างชัดเจน ริวถ่ายภาพดอยโดยมีซุ้มประตูโค้งตรงตลาดเป็นฉากหลัง ดอยในภาพถ่ายช่างดูเข้ากับบรรยากาศดั้งเดิมของตลาดเหลือเกิน            

　　　พวกเราทำอาหารจากหน่อไม้ที่ได้รับมาจากตาฉลาดเลี้ยงทุกคนในโรงเรียนบ้านโพนหนองเก่า คุณแม่ของเบียร์ช่วยทำสองเมนู ปาร์ตี้เล็กๆ เริ่มขึ้นแล้ว พี่ผู้หญิงที่เคยเรียนอยู่ที่นี่เมื่อ 30 ปีก่อนก็มาร่วมด้วย เธอเล่าว่าเมื่อก่อนน้ำไม่ท่วม แต่เดี๋ยวนี้ท่วมทุกเดือนตุลาคมจนกลายเป็นงานประจำปี ดวงไฟฉายแสงทั่วบริเวณที่เริ่มมืดลง มีเพียงพื้นที่สังสรรค์สว่างไสวท่ามกลางอาคารเรียนมืดมิด ในขณะที่ทอดตามองเงาสะท้อน ผมรู้สึกเหมือนได้เห็นภาพความหลังของนักเรียนหญิงในโรงเรียนส่งเสียงครื้นเครง คุณแม่ของเบียร์นั่งลำพังปลายโต๊ะอาหาร นิ่งสงบเงียบงัน ทว่าคุณแม่ของเบียร์พร้อมรอยยิ้มแสนอ่อนโยนนั้น ดูคล้ายกำลังทำหน้าที่คุณแม่ของทุกคน ณ ที่แห่งนี้